Crna Gora-Nekom možda začuđavajuće, nekom sasvim normalno, u to ne bih ni ulazio, ali činjenica je da danas skoro pa ni jednan vjerski objekat u Francuskoj nije u vlasništvu crkve. Oni su vlasništvo države i njenih teritorijalnih zajednica. Zašto i otkad?
Francuzi su isto ovo pitanje, o kojem bruji crnogorska javnost danima, raspravili prije nekih stotinak godina. Da budem precizan, 1905. godine. Te godine je crkva odvojena od države i prevdiđeno je bilo zakonom o crkvenoj imovini koji je donešen 9. decembra 1905. da se ‘nacionalizuju’ svi vjerski objekti na teritoriji Francuske. Naišli su na burne reakcije i na logično negodovanje Katoličke crkve i pape Pija X koji je bio na čelu iste u to vrijeme. Na zahtjev države da se formiraju tzv. parohalna iliti vjerska udruženja, kao što su to već prethodno uradili kolege protestanti, odgovor iz Vatikana je bio jasan i čvrst. Papa je francuskom sveštenstvu zabranio formiranje takvih struktura jer bi one mogle da dovedu u pitanje kredibilitet i hijerarhijsku strukturu Rimokatoličke crkve.
Cilj ovih svojevrsnih vjerskih organizama je bio da preuzmu organizacionu ulogu u vjerskim obredima u kojima država više nije trebalo da učestvuje.
Dvije godine kasnije, nakon brojnih rasprava i debata, biva donešen zakon koji je u potpunosti razjasnio dileme oko crkveno državne imovine. Pazite sad ovaj model:
Svi vjerski objekti sagrađeni prije 1905. godine i čije vlasništvo ne može da dokaže ni jedno vjersko udruženje, od te godine postaju vlasništvo države koja ih daje na korištenje u svrhe kulta onima koji su ih i do 1905. koristili.
Zvuči poznato?
Samo vjerske građevine sagrađene nakon 1905. godine su stoga u potpunosti vlasništvo onih koji su ih izgradili, tj. eparhija i vjerskih udruženja kojima je izgradnja vjerskih objekata bila odobrena.
Napokon, 1924. godine Sveta Stolica i Francuska pronašle su zajednički jezik stvaranjem posebnog oblika biskupskog udruženja, koje omogućava Svetoj Stolici unutrašnje organizovanje, upravljanje troškovima i održavanje službe iliti kulta u vjerskim objektima. Biskupiska udruženja su, dakle, svojevrsan oblik vjerskog udruženja koje se izvršava funckiju (katoličke) crkve u sekularnoj državi Francuskoj.
Možda se čini da je odluka određenog režima u to vrijeme bila svojevrsna sankcija koju je Republika izrekla Katoličkoj crkvi, lišivši je slobodnog raspolaganja vjerskim dobrima koja su joj do tada pripadala, ali to možda ipak predstavljalo i značajnu prednost za godišnji budžet Vatikana. Po tom zakonu, novi vlasnik tih dobara je odgovoran za njihovo održavanje. Upotreba vjerskih objekata za bogoslužje ne umanjuje ni u kom slučaju obveze njihovog vlasnika, stoga je, iako podvojena od crkve, država i dalje imala ulogu u održavanju i drugim radovima, što se najviše odnosilo na katedrale koje su zahtijevale konstantno održavanje i dorađivanje nezavršenih djelova.
Taj teret koji je država sebi donijela ovim zakonom nije zanemarljiv jer je broj vjerskih objekata u vlasništvu države porastao na otprilike nekih 40 300 crkava i katedrala o kojim se država morala konstatno brinuti i koje je morala konstantno održavati.
Izvor: nisamnamjerno.wordpress.com
Napomena o autorskim pravima: Dozvoljeno preuzimanje sadržaja isključivo uz navođenje linka prema stranici našeg portala sa koje je sadržaj preuzet. Stavovi izraženi u ovom tekstu autorovi su i ne odražavaju nužno uredničku politiku The Balkantimes Press.
Copyright Notice: It is allowed to download the content only by providing a link to the page of our portal from which the content was downloaded. The views expressed in this text are those of the authors and do not necessarily reflect the editorial policies of The Balkantimes Press.