„Večernje novosti”, jedna od perajnica tabloida Aleksandra Vučića, danas na naslovnici proslavlja krivotorinu koju je u Vladi Zdravka Krivokapića „ovjerio” bivši ministar Vladimir Leposavić
UVJERENJA o upisu u Jedinstvenu evidenciju vjerskih zajednica Ministarstva pravde, ljudskih i manjinskih prava za eparhije Crkve Srbije (SPC), Crnogorsko-primorsku (Cetinje) i Budimljansko-nikšićku (Berane), 10. juna je uručio Leposavić – koji je i formalno i faktički dio pravnoga tima ogranka Crkve Srbije.
Eparhijama Zahumsko-hercegovačkoj (Mostar, Bosna i Hercegovina) i Mileševskoj (Prijepolje, Republika Srbija) uvjerenja je 2. jula, lično, uručio Krivokapić – deklarisani vjernik SPC i plaćeni saradnik njezine bogoslovije na Cetinju.
Crnogorska dijapora: Neće biti saradnje sa neočetničkom Vladom
Ta su UVJERENJA administrativni međukorak u kriminalnoj šemi do konačnoga cilja – najveće pljačke Crne Gore.
Republika Srbija, tj. Aleksandar Vučić, maskirajući se preko svoje Crkve, želi da postane i katastarski vlasnik državne imovine Crne Gore, naših crkva i manastira, te pripadajućega zemljišta. U tome Vučićevoj Srbiji asistira Krivokapićeva vlada, izdajući krivotvorene „krštenice” o godini osnivanja eparhija Crkve Srbije.
UVJERENJA Krivokapićeve vlade za eparhije Crnogorsko-primorsku i Budimljansko-nikšićku sadrže FALSIFIKATE – tu se navodi da su eparhije osnovane 1220. godine.
U stvarnosti, obje eparhije, ne samo da nijesu autohtone, osnovane su u Beogradu, nego su „stare” 90 odnosno svega 20 godina: Crnogorsko-primorska je osnovana 16. novembra 1931. godine, a Budimljansko-nikšićka 23. maja 2001. godine.
Kako su Leposavićeve i Krivokapićeve falsifikovane „krštenice”, nazvane službeno UVJERENJA, sada zvanični akti Vlade, nema nikakvih prepreka da krivotvorine koje sadrže ne budu sastavni dio najavljenoga za potpisivanje Temeljnoga ugovora između Crne Gore i SPC.
DOKUMENTI: Krivokapićeva vlada asistira Srbiji u pripremi najveće pljačke Crne Gore
NE POSTOJI, nikad niko ga nije vidio, niti objavio – ikakav osnivački akt Crkve Srbije iz 1220. godine, ili iz približno te godine, ili stoljeća, ili iz te epohe; naravno niti njezinih eparhija u Crnoj Gori, prije 1931. i 2001.
U Carigradu o tome do danas ne znaju ništa.
Vaseljenski Patrijarh je, nepoznato tačno koje godine, zaista u Nikeji rukopoložio Rastka Nemanjića (Sveti Sava Srpski) za arhijereja. Ali, rukopoloženje NIJE – autokefalija. Ni Domentijan i Teodosije, hagiografi Sv. Save, takođe – ne pominju nkakvu autokefaliju.
Sv. Sava je bio arhijerej podložan Vaseljenskome Patrijarhu, sa pravom samoupravnoga arhiepiskopa u Žiči. Pred kraj života, napuštio je svojevoljno Žičku arhiepiskopiju, te postao arhijerej Bugarske crkve u Trnovu, tamo se 1236. i upokojio. Nema provjerljivih dokaza da je Sv. Sava uopšte bio na teritoriji savremene Crne Gore, niti da je on na ovim prostorima formirao ikakvu jurisdikciju (eparhiju).
Crnogorska Vlada Zabasala: Litijaška potvrda kao uslov za posao
NIKAKAV TRAG srpskoj srednjovjekovnoj navodnoj autokefaliji nije pronađen u arhivskim izvorima Vaseljenske patrijaršije, kao Majke-Crkve i mjerodavne adrese.
Kada je car Dušan Nemanjić 1346. u Skoplju nezakono samoproglasio „autokefaliju”, objavljujući zasebnu „patrijaršiju”, na Srbe je Vaseljenski Patrijarh stavio PROKLETSTVO. Docnije, nakon poraza u Maričkoj bici, Srbi su prihvatli svoju sablazan, pokajali se i vratili na samoupravni status Pećke arhiepiskopije. A nju je Vaseljenska Majka-Crkva dva puta ukidala – zauvijek 1766. godine.
Vaseljenska patrijaršije je Crkvi u Turcima vazalnoj Srbiji tek od 1831. priznala autonomiju. Kao autokefalni entitet, Crkva u Srbiji postoji tek od 1879. godine, od kada se i unosi u carigradske kataloge pomjesnih crkava.
Na sajtu Vaseljenske patrijaršije jasno piše: „Sinodalnim tomosom, izdatim 1831. godine, Srpskoj crkvi je dodijeljena unutrašnja autonomija od Vaseljenske patrijaršije. U 1879. godini sinodalnim tomosom, vaseljenski patrijarh Joakim III je Crkvu u Srbiji proglasio samostalnom i autokefalnom, a 1920. je proglašena za patrijaršiju”.
Ni pravni sistem Republike Srbije ne poznaje nikakvo osnivanje Crkve Srbije ili njezinih eparhija u Crnoj Gori 1220. godine, niti posljednični kontinuitet.
U važećem čl. 11 st. 1 Zakona o crkvama i verskim zajednicama Republike Srbije („Sl. glasnik RS”, br. 36/2006) piše: „Srpskoj pravoslavnoj crkvi priznaje se kontinuitet sa pravnim subjektivitetom stečenim na osnovu Načertanija o duhovnoj vlasti (Odluka Narodne Skupštine Knjaževstva Srbskog od 21. maja 1836. godine) i Zakona o SPC (‘Službene novine Kraljevine Jugoslavije’, br. 269/1929)”.
Na teritoriji savremene Crne Gore, i prije i nakon Velike šizme 1054. godine, PRVE PRAVOSLAVNE DIJACEZE imala je Ohridska arhiepiskopija, odnosno Dračka mitropolija – još za vrjeme Dukljanskoga kraljevstva. Sveti Jovan Vladimir Dukljanski, bio je vjernik, docnije, sa svetačkim oreolom, i slavljen u ovim grčkim pravoslvnim jurisdikcijama.
Iako je u nekome trenutku, najverovatnije od 1250-ih godina, ondašnja Žička arhiepiskopija – koja je, dakle, imala jedino samoupravu pod neporecivom jurisdikcijom Vaseljenske patrijaršije – oformila svoju eparhiju (Zetsku episkopiju) na prostorima savremene Crne Gore, tada pod srpskom okupacijom, nezin uticaj i djelovanje jedva da je ostavilo traga.
Svega dvije ili tri obnovljene starohrišćanske crkve ili sagrađena hrama o tome vjerodostojno svjedoče; ili podatak da o arhijerejima te eparhije, za bezmalo čitav 14. vijek, NEMA NIKAKVOGA ARHIVSKOGA TRAGA. Konačno, ta je eparhija Pećke arhiepiskopije („patrijaršije”), najkasnije ranih 1450-ih, OTPALA OD PRAVOSLAVLJA, prihvativši uniju sa Rimokatoličkom crkvom.
Zetski zbor, sastavljen od pedesetak naših plemena, a predvođen starocrnogorskim vladarem Stefanom Crnojevićem, i pisanim aktom usvojenim u Manastiru Svetoga Nikole na Vranjini 6. septembra 1455. godine ukida jurisdikciju „latinskoga arhiepiskopa” eparhije tadašnje Pećke arhiepiskopije.
Trideset godina docnije, 4. januara 1485, gospodar Ivan Crnojević, a u saglasnosti i s blagoslovom dvojice arhijereja – mitropolitom Visarionom i episkopom Vavilom, te njima podložnim pravoslavnim klirom – proglasio je na Cetinju samostalnu Mitropoliju.
O tome postoji OSNIVAČKI AKT – hrisovulja.
Provjerljivo je da se u toj osnivačkoj hrisovulji Ivana Crnojevića, ne navodi bilo kakva veza ili sukcesija sa bivšom i od pravoslavlja otpalom eparhijom Pećke arhiepiskopije, niti uopšte sa Pećkom arhiepiskopijom; koja je, nota bene, prethodno, 1459. godine, arondirana od strane Majke-Crkve Vaseljenske.
Ta crnojevićka Mitropolija – Crnogorska prvoslavna crkva, nekada pod turskim nasiljem primoravana da se formalno pokorava samoupravnoj Pećkoj arhiepiskopiji, obnovljenoj aktom potvrđenim od Sultana 1557. godine, de facto je najkasnije od 1697. izborom prvoga vladike Petrovića-Njegoš povratila svoju nezavisnost.
Unijeta je naša Crkva kao autokefalna i u kataloge (sveštene diptihe) carigradske i ruske, najkasnije 1848. i 1855. godine. Liturgijski i saborno je Crnogorska crkva priznata za autokefalnu i od svih ondašnjih pomjesnih pravoslavnih crkava.
Pod okupatorskim nasiljem Srbije, nekanonski je autokefalna Crkva Crne Gore ukinuta 1918-1920, a njezine tri eparhije i konsistorije: Cetinjska, Nikšićka i Pećka su ukinute 1931. godine.